VIII

VIII

Już miałem ją pocałować. Wiele razy wyobrażałem sobie tą chwilę. Czułem jej oddech na moich ustach. Nagle ktoś wyrwał Olę z moich objęć. Był to Wojtek. Uściskał dziewczynę i podziękował za imprezę. Zaraz za nim wyszli Łukasz, Maciek, Lukas, Rafał, Łukasz, Alek i dziewczyny. Pożegnałem się nimi i rozejrzałem po pokoju. Grzesiek rozmawiał z Klaudią, Adą i Piotrkiem. Zacząłem wypatrywać Olę. Siedziała obok Zbyszka. Pili piwo i śmiali się z kawałów opowiadanych przez Krzyśka. Po chwili przyłączyłem się do nich. W końcu Ignaczak przestał stroić żarty. Popatrzył na zegarek i krzyknął:

- O Boże, jest 02:30.

Zaczęliśmy powoli sprzątać bałagan. Po chwili Klaudia zapytała:

- Ee, a Jochen ma zamiar zostać u Ciebie na noc Ola?

Weszliśmy wszyscy do sypialni. Na łóżku leżał rozwalony atakujący.

- Cóż, przecież go nie wyrzucę. Prześpię się dzisiaj na kanapie. - odparła dziewczyna wzruszając ramionami.

Do mieszkania dotarłem po trzeciej. Zrezygnowany od razu rzuciłem się na łóżko. 

Ze snu wyrwał mnie odgłos dzwoniącego telefonu. Chwyciłam urządzenie.

- Halo? - zapytałam zaspana.

- Cześć, siostra. Co dzisiaj robisz? - zapytał Łukasz.

- Odpoczywam.

- Mam lepszą propozycję. Pojedź ze mną do rodziców na wieś. Dzwonili dzisiaj. Nie mogą się doczekać, kiedy cię znów zobaczą.

Po chwili zastanowienia odrzekłam:

- A mogę przywieść kogoś ze sobą?

- Jasne. Będę u Ciebie o 11:00.

- Nie. Dojadę sama.

- Jak chcesz. Do zobaczenia – rzucił brat i się rozłączył.

Spojrzałam na zegarek – 09:25. Zrezygnowana zwlokłam się z sofy. Weszłam do kuchni. Na stole była kartka, na której było coś napisane po angielsku.

Dziękuje za użyczenie łóżka. :)

Do zobaczenia na meczu.

Jochen.

Uśmiechnęłam się i wyjrzałam przez okno. Świeciło słońce. Z lepszym nastrojem zjadłam śniadanie. Ubrałam ciemne rurki, szarą bluzę, białe adidasy. Zabrałam torbę i kurtkę i wyszłam przed blok. Przeszłam kawałek i weszłam na klatkę schodową. Podeszłam pod mieszkanie numer 6 i zapukałam. Drzwi otworzył mi Paul ubrany w same bokserki.

- Cześć. - powiedziałam czując, że się czerwienie.

- Nie spodziewałem się Ciebie. Wchodź. - zaprosił mnie do środka.

Zamknęłam drzwi za sobą. Weszłam do kuchni i usiadłam przy stole. Po chwili dołączył do mnie Lotman, już ubrany.

- Co cię do mnie sprowadza? - zapytał się uśmiechając się leniwie.

- Pamiętasz naszą grę w fifę? Wygrałeś wtedy. Zaproponowałam, że w nagrodę zabiorę cię na wieś, do moich rodziców.

- Tak, pamiętam. Do czego zmierzasz? - zapytał ponownie siatkarz coraz bardziej się ożywiając.

- Wybieram się dzisiaj tam. Chciałbyś ze mną pojechać?

- Już się zbieram. - powiedział przyjmujący biegnąc do sypialni.

Na miejsce dotarliśmy przed 12:00.

- Wow. - wymknęło się Lotmanowi.

Paul zaparkował auto pod drzewem. Na podwórku po lewej stronie stał duży, dwupietrowy dom z werandą. Po prawej stronie była stajnia i wybieg dla koni. Całość otaczał las.

- Dlatego właśnie podoba mi się w Polsce. - rzekł po chwili. - W Ameryce nigdy nie widziałem takiego miejsca.

Zaśmiałam się. Chwyciłam Paula pod rękę i wprowadziłam do domu.

- Ola ? To ty? - usłyszałam głos mamy.

Kobieta wyszła z kuchni. Uśmiechając się szeroko wpadła mi w objęcia.

- Może przedstawisz mi tego mężczyznę. - powiedziała mama.

- Tak, przepraszam. Mamo poznaj Paula. - Paul to moja mama Lidia.

Siatkarz grzecznie się przywitał.

- Siadajcie na werandzie. Zaraz przyniosę herbatę i ciasto. - powiedziała Lidia wypychając nas na zewnątrz.

- Gdzie tata? - zawołałam za nią.

- Pojechał na konie z Łukaszem i Karoliną.

Usiedliśmy we trójkę przy dużym stole. Mama wypytywała Lotmana o wszystko, począwszy od rodziny, skończywszy na pracy i pobycie w Polsce.

- Mamo – jęknęłam gdy kobieta zaczęła wypytywać siatkarza o narzeczoną.

- Chodź Paul – powiedziałam biorąc przyjmującego za rękę. - Pokaże ci konie.

Gdy oddaliliśmy się od Lidii powiedziałam:

- Przepraszam za nią. Chce wiedzieć wszystko o moim życiu. Tyczy się to także moich znajomych.

- Nie masz za co przepraszać. - odparł siatkarz uśmiechając się.

Dotarliśmy do stajni. Od razu podeszłam do boksu znajdującego się na samym końcu. Stała tam przepiękna kasztanowa klacz Dalia. Wzięłam z pojemnika kostki cukru i ją nakarmiłam.

- Piękny koń. Twój? - zapytał siatkarz głaszcząc zwierzę po grzywie.

- Tak. To klacz. - odpowiedziałam. - Mam pomysł. Jedźmy się przejechać. Gdzieś w teren.

- Oszalałaś. Ja na koniu siedziałem 20 lat temu – krzyknął Paul zmierzając w kierunku drzwi od stajni.

- Pokażę ci co i jak. - powiedziałam łapiąc go za ręce. - Nie daj się prosić.

- No dobrze. - odparł. - Ale proszę o spokojnego konia.

Ucieszyłam się jak małe dziecko. Pisnęłam głośno i rzuciłam się siatkarzowi na szyję.

Po chwili usłyszałam znajomy głos:

- Ola ?