III

III

Obudziłem się rano wypoczęty. Nie mogłem doczekać się spotkania z Olą. Wziąłem prysznic, zjadłem niewielkie śniadanie, założyłem dżinsy i szarą bluzę, wziąłem torbę z rzeczami na trening i ruszyłem autem w stronę hali. Gdy wjeżdżałem na parking ujrzałem idącą Olę, mocno ściskającą parasol. Wysiadłem z samochodu i pobiegłem w stronę dziewczyny.

- Cześć. - powiedziałem.

- O Paul. Ale mnie przestraszyłeś. Wchodź pod parasol bo zmokniesz. - odparła Ola.

Popędziliśmy do wejścia. Weszliśmy do hali i ruszyliśmy korytarzem. Z jednego pokoju wyszedł trener Kowal

- O Ola, dobrze że Cię znalazłem. Zapomniałem wczoraj dać ci kluczy do mieszkania. - powiedział Andrzej wręczając mi klucze.

- Kompletnie o tym zapomniałam. Dziękuję. Pojadę je dzisiaj obejrzeć.

- Przypadło ci mieszkanie na ulicy Waniliowej, blok 2 mieszkanie 4.

- Co za zbieg okoliczności – odrzekłem. - Też mieszkam na ulicy Waniliowej.

- O widzicie. Już masz Ola pomocnika w przeprowdzce. - zaśmiał się trener. - A teraz Paul biegiem do szatni, zaraz zaczynamy trening.

- Już idę. Ola, może zabrałabyś się ze mną z powrotem?

- Nie kłopotuj się, pojadę autobusem. - odparła dziewczyna.

- To nie żaden kłopot. Na prawdę.

- Dobrze. Dziękuję. Będę czekać przed wejściem. A teraz leć na trening. - dodała Ola popychając mnie.

Uszczęśliwiony, że odważyłem się porozmawiać z Olą pobiegłem na salę.

- Co ci tak wesoło Ola? - zapytał Marcin.

- Po prostu cieszę się, że mogę tu być i z wami pracować. - odrzekłam. Tak naprawdę był inny powód, ale zostawiłam go dla siebie. - A tak wogóle co dzisiaj mam robić? - zaptałam.

- Musisz być na każdym treningu. Niekiedy nie będziesz musiała interweniować, będziesz się nudzić no ale cóż. Myśleliśmy, że gdy chłopaki dowiedzą się , że fizjoterapeutą będzie dziewczyna to będą co chwilę przybiegać do ciebie z najmniejszymi urazami. Ale o dziwo tak nie jest. - powiedział uśmiechając się. - Jak ci się nudzi to możesz pójść na salę pooglądać trening. - dodał.

- Na pewno ? Nic nie muszę zrobić? - zapytałam.

- Na pewno. Leć zanim się rozmyślę.

Ruszyłam w kierunku parkietu. Gdy doszłam na salę chłopaki mieli przerwę. Trenera nie było nigdzie widać, tak jak Zbyszka. Podeszłam do nich i się przywitałam. Usiedliśmy na podłodze.

- Kiedy robisz parapetówkę? - zapytał mnie Grzesiek.

- Czy ja wiem? Najpierw muszę urządzić mieszkanie. - odparłam.

- Chętnie służymy pomocą. - powiedział Piotrek.

- Dziękuję. Będę pamiętać.

Rozmawialiśmy jeszcze 15 minut. Czułam na sobie spojrzenie Paula. Gdy na niego zerkałam, on odwracał wzrok jakby nigdy nic. W końcu przyszedł trener ze Zbyszkiem.

- Szukaliśmy Cię Ola. - powiedział trener. - Zbyszek doznał urazu pleców. Zajmij się nim, ok ?

- Oczywiście – odrzekłam zmierzając w kierunku pokoju do fizjoterapii. Bartman podążył w moje ślady. Gdy doszliśmy do pokoju powiedziałam:

- Zdejmij koszulkę i połóż się na brzuchu.

Zbyszek zrobił co kazałam. Gdy po 30 minutach skończyłam ZB9 powiedział:

- Jak ci się odwdzięczę?

- Daj spokój. To moja praca.

- Już wiem – powiedział po chwili namysłu. - Zapraszam dzisiaj na kawę.

- Naprawdę nie musisz mi się odwdzięczać.

- No dobrze. Potraktujmy to jako spotkanie dwóch znajomych. To co pójdziesz ze mną?

- Dzisiaj nie mogę. Jadę obejrzeć mieszkanie. - odrzekłam.

Zbyszkowi zrzędła mina.

- Ale jak tylko uporam się z wszystkimi sprawami dotyczącymi nowego mieszkania obiecuję, że pójdziemy na kawę. - dodałam natychmiast.

- Ok. To jesteśmy umówieni. - Powiedział Bartman i z uśmiechem wyszedł z pokoju.

Zostałam jeszcze, żeby posprzątać. Usłyszałam ciche pukanie do drzwi.

- Proszę.

- Cześć, nie przeszkadzam ? - zapytał Piotrek.

- Nie coś ty, wchodź. - powiedziałam wciągając go do środka.

- Pomyślałem, że poczekam na ciebie, żebyś nie musiała jechać autobusem.

- Przepraszam, ale dzisiaj nie pojadę z tobą. Jadę obejrzeć mieszkanie. - powiedziałam.

- To nic, pojadę z tobą jeśli chcesz.

- Trochę mi niezręcznie, ale gdy Kowal dawał mi klucze do mieszkania stał koło nas Paul, a że mamy mieszkać na tej samej ulicy zaproponował, że mnie weźmie.

- Spokojnie. Nic sie nie stało. Ja na serio mówiłem z tym, że mogę ci pomóc z mieszkaniem.

- Dzięki. - odparłam uspokojona, że Piotrek mimo wszystko się nie obraził.

Wymieniliśmy się numerami telefonu na wszelki wypadek. Piotrek pożegnał się ze mną i wyszedł. Ja po chwili też ruszyłam w kierunku wyjścia z hali. Najpierw weszłam do pokoju numer 6 ubrałam kurtkę, wzięłam torbę i wyszłam. Zapukałam jeszcze do pokoju Marcina i się pożegnałam. Ruszyłam korytarzem. Nie sądziłam, że Paul bedzie na mnie czekał, już było dawno po treningu. Wyszłam z hali i ruszyłam w kierunku autobusu. Była 15:00. Pogoda była bardzo ładna, jak na październik. Nagle usłyszałam, że ktoś mnie woła:

- Ola, zaczekaj.